مری

مری لوله‌ای عضلانی است که از foregut نشأت گرفته و غذا و آب را از حلق دهانی (oropharynx) تا معده، هدایت می‌کند. مری از راه هیاتوس مری که هم‌سطح با مهره دهم توراسیک (T10) است، از دیافراگم می‌گذرد. این ارگان یک اسفنکتر فوقانی، که مانع از ورود هوا می‌شود، و یک اسفنکتر تحتانی، که از رفلاکس اسید معده جلوگیری می‌کند، دارد. غذا از راه حرکات دودی (پریستالتیس) عضلات مری جابه‌جا می‌شود. خونرسانی مری توسط شاخه‌های مروی شریان تیروئید تحتانی، آئورت توراسیک و شریان‌های گاستریک چپ، تأمین می‌شود. خون وریدی مری از راه وریدهای آزیگوس و همی‌آزیگوس وارد گردش خون سیستمیک شده و از راه وریدهای گاستریک چپ به گردش خون پورت می‌ریزد. هایپرتنشن پورت می‌تواند منجر به ایجاد واریس‌های مری مربوط به عروق گاستریک چپ شود. دیواره‌ی مری از چهار لایه‌ی هم‌مرکز تشکیل شده که عبارتند از: مخاط، زیرمخاط، لایه‌ی عضلانی و ادونتیس. مخاط این ارگان توسط اپی‌تلیوم سنگفرشی چندلایه‌ی غیرکراتینی که در محل اتصال مری به معده (gastroesophageal junction) تبدیل به اپی‌تلیوم استوانه‌ای می‌شود، تشکیل شده است. در بیماری رفلاکس معده به مری (GERD)، قرارگیری مزمن مری در برابر اسید معده منجر به متاپلازی اپی‌تلیوم سنگفرشی تحتانی مری به اپی‌تلیوم استوانه‌ای معدی می‌شود (بیماری مری بارت). از بیماری‌های مهم دیگر مری می‌توان تنگی مری، آترزی مری و سرطان مری را نام برد.