بافتها از سلولها تشکیل شدهاند و به چهار دسته مختلف تقسیم میشوند: بافت پیوندی، بافت عضلانی، بافت عصبی و اپیتلیوم (بافت اپیتلیال). اپیتلیوم قسمتی از تقریباً تمام ارگانهای بدن است. بافتهای پیوندی، عضلانی و عصبی هرکدام در درسنامه مربوط به خود بررسی شدهاند. اپیتلیوم تمام سطوح داخلی و خارجی بدن (به غیر از حفرات مفصلی) خصوصاً پوست و تمام غشاهای مخاطی را میپوشاند. بر اساس عملکرد اصلی میتوان اپیتلیوم را به دو دسته اپیتلیوم محافظتی سطحی و اپیتلیوم غدهای ترشحی (تشکلدهنده غدد برونریز) تقسیم کرد. اپیتلیوم سطحی بر اساس معیارهای مختلف طبقهبندی و نامگذاری میشود (بر اساس لایهها، شکل سلول و ویژگیهای ظاهری سلول). بافت غدهای بر اساس موقعیت، شکل، مکانیسم ترشحی و نوع ترشح (سروزی یا موسینی) دستهبندی میگردد. غشای پایه اپیتلیوم را به بافت پیوندی متصل کرده و یک سد ترشحی را میسازد. غشای پایه از لایههای فیبری طناب-مانند و پروتئینهای بزرگ تشکیل شده و با استحکام زیاد به اسکلت سلولی متصل است.
چهار نوع بافت اصلی در بدن وجود دارد: اپیتلیوم، بافت پیوندی، بافت عصبی و بافت عضلانی
معیارهای دستهبندی
لایهها
شکل سلول
شکل و تعداد لایههای سلولی اسم یک اپیتلیوم را تعیین میکنند.
اپیتلیومها را بر اساس شکل و لایه سلولی سطحی دستهبندی میکنیم: سلولهای اپیتلیوم سنگفرشی صاف هستند، اپیتلیوم مکعبی از سلولهای مکعب-شکل ساخته شدهاست (ارتفاع=عرض) و اپیتلیوم استوانهای از سلولهای طویل و استوانهای-شکل بوجود آمده است (طول سلولها از عرضشان بیشتر است).
میتوان اپیتلیوم را بصورت یک لایه (ساده) یا چندلایه (مطبق) نیز دستهبندی کرد. در اپیتلیوم یک لایه، لایهای از سلول روی بازال لامینا (با خط قهوهای نشان داده شده) قرار دارد. در اپیتلیوم چندلایه، فقط لایه بازال (قاعدهای) سلولها در ارتباط مستقیم با بازال لامینا است. اپیتلیوم مطبق کاذب از لایهای سلولی ساخته شده که به بازال لامینا وصل است اما سلولها ارتفاع متفاوتی نسبت به هم دارند و به همین دلیل شکل ظاهری چندلایه دیده میشود.
در اپیتلیوم مطبق، لایههای سطحی از راه اتصالات سلولی به سلولهای قاعدهای وصل میشوند. اپیتلیوم ترانزیشنال (اوروتلیوم) نوع مخصوصی از اپیتلیوم است که در آن لایه سطحی و تعداد لایههای سلولی بسته به پر یا خالی بودن مثانه تغییر میکند.
© AMBOSS