سیستم عروق مغزی

سیستم عروق مغزی از عروقی که خون را به مغز منتقل می‌کنند و از مغز می‌گیرند تشکیل شده‌ است. خونرسانی شریانی مغز توسط یک جفت شریان کاروتید داخلی و بک جفت شریان مهره‌ای که شریان بازیلار را می‌سازند، انجام می‌شود. شریان مغزی قدامی، شاخه‌ای از شریان کاروتید داخلی، کورتکس قدامی-میانی مغز را خونرسانی می‌کند؛ شریان مغزی میانی، شاخه‌ای از شریان کاروتید داخلی، به کورتکس مغزی جانبی خون می‌دهد؛ و شریان مغزی خلفی، شاخه‌ای از شریان بازیلار، بخش‌های میانی و جانبی کورتکس خلفی مغز را خونرسانی می‌کند. شریان‌های کاروتید داخلی، شریان‌های مغزی قدامی و شریان‌های مغزی خلفی، از راه شریان‌های ارتباطی قدامی و خلفی باهم آناستوموز داده و حلقه‌ی ویلیس را تشکیل می‌دهند. حلقه‌ی ویلیس یک مدار عروقی است که کیاسمای بینایی و ساقه‌ی هیپوفیزی را احاطه می‌کند. وظیفه‌ی اصلی این حلقه متعادل‌سازی جریان خون بین دو نیم‌کره مغز و ایجاد آناستوموز گردش خونی متصل‌کننده بخش‌های قدامی و خلفی مغز به یکدیگر می‌باشد تا حتی هنگام انسداد شریان کاروتید، خونرسانی به مغز ادامه یابد. خون دو نیم‌کره مغز توسط وریدهای مغزی سطحی(وریدهای مغزی فوقانی، وریدهای مغزی میانی و وریدهای مغزی تحتانی) و وریدهای مغزی عمقی (ورید مغزی بزرگ و ورید بازال) به درون سینوس‌های وریدی نرم‌شامه‌ای تخلیه می‌شود. خونرسانی مغز توسط فشار نسبی کربن دی‌اکسید (PaCO₂) تنظیم می‌شود. اختلال در خونرسانی ناشی از انسداد یا خونریزی عروق مغزی منجر به رخداد سکته مغزی (استروک) می‌شود. سکته مغزی معمولاً با ایجاد علائم نورولوژیک فوکال (منطقه‌ای) در بخش‌هایی از بدن که توسط نواحی خاص مغز کنترل می‌شوند، خود را نشان می‌دهد.