مدیریت راه‌های هوایی

مدیریت راه­‌های هوایی ارزیابی، نقشه ریزی و استفاده از فرایند­ها و وسائل پزشکی با هدف حفظ و برقراری مجدد تهویه‌­ی هوا در بیمار. انجام این فرایند­ها در بیمارانی که تحت بیهوشی عمومی قرار دارند و در بیمارانی که از نارسایی تنفسی یا انسداد حاد مجاری هوایی رنج می‌­برند، اندیکاسیون دارد.

در انتوباسیون اندوتراکئال هنگام بیهوشی عمومی لوله‌­ای از راه دهان داخل نای تعبیه می‌­شود تا اکسیژن بدن را از طریق ونتیلاسیون (تهویه) مکانیکی تأمین کند. شخص انجام دهنده­‌ی فرایند انتوباسیون باید بتواند با کمک یک لارنژوسکوپ مستقیماً لوله­‌ای که قرار است تعبیه کند را ببیند. برای اطمینان از قرار­گیری صحیح لوله باید بتوان CO2 بازدمی را اندازه گرفت و صداهای دوطرفه‌­ی ریوی را در سمع ریه شنید. عوارض جانبی همراه با انتوباسیون اندوتراکئال عبارتند از؛ آسیب دندانی، قرارگیری اشتباه لوله در مری، خطر شکل‌­گیری عفونت و تنگ شدن نای. اگر انتوباسیون طولانی مدت لازم باشد، می‌توان پروسه­‌ی تراکئوستومی را انجام داد. این فرایند با ایجاد یک سوراخ بازگشت­‌پذیر یا دائمی زیر غضروف کریکوئید همراه است. کریکوتیروتومی به عنوان یکی از آخرین روش­‌های موجود شناخته شده و در موارد اورژانسی مثلاً هنگام انسداد حاد مجاری هوایی به وسیله‌­ی خون، ادم یا یک جسم خارجی انجام می‌­شود. در این روش یک برش در غشای بین تیروئید و غضروف کریکوئید زده می­‌شود تا بتوان به مجاری هوایی دسترسی پیدا کرد.

وقتی به وسیله­‌ی یکی از روش­‌های بالا به راه‌­های هوایی دسترسی پیدا کردیم، از تهویه­‌ی مکانیکی به عنوان کمک کننده یا جایگزین تنفس خود­به­‌خود و طبیعی استفاده می­‌کنیم. برای رسیدن به بهترین تهویه و اکسیژن‌­رسانی می‌­توانیم آهنگ نفس کشیدن، میزان اکسیژن ورودی به ازای هر نفس، فشار هوای ورودی و سایر پارامترهای مربوطه را تنظیم کنیم. عوارض جانبی ونتیلاسیون مکانیکی عبارتند از باروتروما (مثلاً پنوموتوراکس و پنومومدیاستن) و آسیب ریوی به وجود آمده توسط ونتیلاتور که از لحاظ بالینی علائمی شبیه ARDS می­‌دهد. تهویه‌ی مکانیکی حمایتی وقتی برداشته می­‌شود که بیمار بتواند بصورت خود­به‌­خود به اندازه‌­ی کافی تنفس داشته باشد. (اصطلاحا به فرایند برداشتن تهویه‌­ی مکانیکی می­‌گوییم از شیر گرفتن).