سیروز

سیروز بیماری است که در نتیجه‌ی آسیب مزمن کبد (معمولاً در اثر مصرف بیش از حد الکل یا عفونت با هپاتیت C) ایجاد می‌شود. از دلایل دیگر می‌توان به بیماری‌های التهابی یا متابولیکی (سیروز صفراوی اولیه، هموکروماتوز) اشاره کرد. سیروز با نکروز پارانشیم کبدی و پاسخ التهابی به یک علت زمینه‌ای شناخته می‌شود. مکانیسم‌های بعدی ترمیم کبدی، منجر به فیبروز و غیرطبیعی شدن ساختار بافت کبد می‌شوند و در نتیجه عملکرد کبد اختلال پیدا می‌کند. بیماران ممکن است با طیف وسیعی از علائم، از جمله زردی، تجمع مایع در شکم، هپاتواسپلنومگالی و تظاهرات پوستی مانند آنژیوم عنکبوتی یا اریتم کف دست مراجعه کنند. مردان ممکن است نشانه‌هایی از زنانه بودن (ژنیکوماستی و هایپوگنادیسم) را نشان دهند. در موارد شدید، تجمع متابولیت‌های سمی یا درگیر شدن اعضای دیگر می‌تواند منجر به ایجاد عوارضی مانند انسفالوپاتی کبدی یا سندرم کبد-کلیوی (سندرم هپاتورنال) شود. تست‌های آزمایشگاهی علائم تخریب سلول‌های کبدی (افزایش آنزیم‌های کبدی، هایپربیلی‌روبینمی) یا اختلال در عملکرد تولیدی کبدی را نشان می‌دهند (بالارفتن PT و آلبومین پایین). در سونوگرافی شکمی معمولاً پارانشیم کبدی ناهمگن با سطح ندولار دیده می‌شود. بیوپسی، روش انتخابی جهت تأیید تشخیص است؛ با این حال، معمولاً فقط در صورت عدم نتیجه‌گیری از سایر آزمایشات، بیوپسی انجام می‌شود. مدیریت، شامل درمان بیماری زمینه‌ای (اجتناب از مواد سمی، داروهای ضد ویروس)، دریافت کافی کالری و دارو جهت درمان عوارض (مثلاً اسپیرونولاکتون برای آسیت) است. در موارد جبران نشده‌ی سیروز، ممکن است از روش‌های مداخله‌ای (به عنوان مثال، پاراسنتز برای تخلیه آسیت) جهت کاهش علائم یا نگه‌داشتن بیمار تا زمان پیوند کبد استفاده شود.