منو
منو
جدول محتوا
عفونت کلستریدیوم دفیسیل
خلاصه
کلستریدیوم دیفیسیل، باسیلی گرم مثبت است که می‌تواند باعث شکل‌گیری اسهال مرتبط با آنتی‌بیوتیک شود. شیوع عفونت به ویژه در بیماران بستری و ساکنین مراکز مراقبت طولانی مدت بسیارزیاد است؛ زیرا اسپورهای باکتری به راحتی منتقل می‌شوند (مسیر مدفوع-دهانی) و ریشه کن کردن آن‌ها دشوار است. این باکتری در برابر آنتی‌بیوتیک‌های متعدد مقاوم است، بنابراین عفونت بیشتر به دنبال درمان آنتی‌بیوتیکی سایر بیماری‌ها اتفاق می‌افتد. آسیب ناشی از آن به فلور روده باعث ایجاد عفونت می‌شود که ممکن است با تب شدید، درد شکم و اسهال بدبو همراه باشد. شدیدترین شکل عفونت، کولیت کاذب است که می‌تواند منجر به ایلئوس، سپسیس و مگاکولون توکسیک شود. در اکثر موارد، کلونیزاسیون باکتری در فرد حامل بدون علامت است. تشخیص معمولاً از طریق تشخیص سم کلستریدیوم (آنتی ژن گلوتامات دهیدروژناز کلستریدیوم) و/ یا ژن‌های مرتبط در نمونه‌های مدفوع انجام می‌شود. عفونت با ونکومایسین خوراکی یا فیداکسومایسین خوراکی درمان می‌شود. به دنبال تشخیص، رعایت دقیق اقدامات بهداشتی و ایزوله کردن بیمار، به ویژه در بیمارستان‌ها و سایر مراقبت‌های بهداشتی ضروری است.
اپیدمیولوژی
- حدود 220,000 بیمار بستری و 13,000 مرگ سالانه در ایالات متحده رخ می‌دهد.
- اشخاص مسن تر از 65 سال در ریسک بالاتری برای عفونت‌های کسب شده از بیمارستان قرار دارند.
- بیمارانی که درگیر عفونت‌های کسب شده از جامعه می‌شوند، جوانتر هستند. (میانگین سنی 50 سال)
اتیولوژی
- پاتوژن: کلستریدیوم دیفیسیل
- باسیل گرم مثبت، بی‌هوازی اجباری
- این باکتری فرم‌های توکسیکوژن و غیرتوکسیکوژن دارد و توکسیکوژن بودن برای ایجاد بیماری لازم است.
- می‌تواند اسپورهای مقاوم به گرما و اسید تولید کند.
- شدیداً مُسری
- در همه جا حضور دارد.
- انتقال دهانی (مدفوعی-دهانی در اجتماع و در بیمارستان به دنبال آلودگی وسایل پزشکی)
- ریسک فاکتورها:
- مصرف آنتی بیوتیک:
- آنتی بیوتیک‌های با ریسک بالا (نسبت شانس ≥ 5):
- آنتی‌بیوتیک‌های با ریسک متوسط (نسبت شانس: 1 تا 5):
- سایر ریسک فاکتورها:
- مصرف آنتی بیوتیک:
نکته: برای این که بیماری ایجاد شود، باید گونه کلستریدیوم دیفیسیل توکسیکوژن باشد. کلونیزاسیون با گونه غیرتوکسیکوژن کلستریدیوم، سبب ایجاد حامل بی‌علامت می‌شود.