جدول محتوا
دیورتیکول مری
خلاصه
دیورتیکول‌های مری کیسه‌هایی غیرطبیعی هستند که از دیواره مری ایجاد می‌شوند. این کیسه‌ها تمایل دارند در بیماران میانسال و مسن شکل بگیرند و براساس موقعیت، پاتوفیزیولوژی و یافته‌های بافت‌شناسی طبقه بندی می‌شوند. شایعترین نوع دیورتیکول مری “دیورتیکول زنکر” نام دارد که به طور خلفی در هایپوفارنکس، نزدیک به اسفنکتر فوقانی مری گسترش می‌یابد. دیورتیکول مری یا هنگامی رخ می‌دهد که یک اختلال حرکتی زمینه‌ای فشارهای داخل مجرایی زیادی را به دیواره مری ضعیف وارد کنند یا این دیواره در نتیجه نیروهای خارج از مری کشیده شود. تظاهرات بالینی بسته به اندازه کیسه و موقعیت آن متفاوت است و شایعترین علائم عبارتند از: دیسفاژی (دشواری در بلع)، رگورژیتاسیون (بازگشت محتویات معده به مری)، درد خلف‌صفاقی و علائم ریوی ثانویه به آسپیراسیون. یک تست بلع باریم، تشخیص را تأیید، اندازه دیورتیکول را ارزیابی کرده و احتمال سرطان را رد می‌کند. درمان جراحی به ندرت مورد نیاز است و فقط در بیماران علامت دار توصیه می‌شود؛ در درجه اول در افراد دارای دیورتیکول زنکر.
تقسیم بندی
- براساس محل دیورتیکول
- دیورتیکول مری فوقانی
- شایعترین نوع، دیورتیکول زنکر در مثلث Killian است.
- دیورتیکول مری فوقانی
- بافت شناسی
- دیورتیکول واقعی: تمامی لایه‌های مری بیرون زدگی دارند.
- دیورتیکول کاذب: افزایش فشار داخل لومن مری سبب می‌شود فقط نقاطی از مخاط و زیرمخاط که ماهیچه زیرمخاطی ضعیفی دارند، بیرون زدگی داشته باشند.
دیورتیکول‌های مری را می‌توان براساس موقعیتشان دسته‌بندی کرد.
دیورتیکول‌های قسمت فوقانی مری، دیورتیکول‌های اطراف حلقی فشاری هستند. دیورتیکول‌های مری فوقانی در مثلث کیلیان که بین قسمت‌های تیروفارنژیال و کریکوفارنژیال عضله‌ی فشارنده‌ی تحتانی قرار گرفته‌اند شایعترین نوع هستند.
دیورتیکول‌های مری میانی در محل دوشاخه شدن نای واقع شده و از نوع دیورتیکول‌های کششی هستند.
دیورتیکول‌های مری تحتانی، دیورتیکول‌های اپی‌فرنیک فشاری هستند.
© AMBOSS
نکته: دیورتیکول زنکر از هایپوفارنکش منشأ گرفته اما دیورتیکول مری شناخته می‌شود!