منو
منو
جدول محتوا
آنتی‌کواگولان‌های وریدی
خلاصه
داروهای ضد انعقاد وریدی به طور معمول برای پیشگیری و درمان ترومبوآمبولی وریدی استفاده می‌شوند. هپارین اغلب داروی ارجح برای درمان ضد انعقاد وریدی در بیماران بستری است. عوارض جانبی جدی شامل خونریزی و ترومبوسیتوپنی ناشی از آن است که به دلیل تجمع پلاکت‌ها با واسطه آنتی بادی (ضدفاکتور 4 پلاکتی)، باعث ترومبوآمبولی شریانی و وریدی می‌شود. کاهش تعداد پلاکت (کمتر از 100,000 یا کمتر از 50 درصد میزان پایه بدن فرد) ممکن است ترومبوسیتوپنی ناشی از هپارین (HIT) را ایجاد. بنابراین، تعداد پلاکت‌ها باید در بیماران با داروهای ضد انعقاد تزریقی، خصوصاً هپارین، کنترل شود. در صورت مشکوک بودن به HIT، درمان شامل قطع کلیه هپارین‌ها و شروع ضد انعقاد غیرهپارینی (معمولاً آرگاتروبان) است.
نگاه کلی
هپارین شکسته نشده (UFH):
- دارو: هپارین
- موارد تجویز:
- بصورت زیرجلدی جهت پروفیلاکسی استفاده می‌شود.
- تزریق مداوم داخل وریدی برای درمان استفاده می‌شود.
- مانیتورینگ در طول درمان از طریق اندازه گیری aPTT 💬 و شمارش پلاکت صورت می‌گیرد.💬
- متابولیسم و حذف آن از طریق کبد می‌باشد. (پس در بیماران با نارسایی کلیوی درمان ارجح می‌باشد)
- آنتی دوت: پروتامین سولفات
نکته: مانیتورکردن مکرر شمارش پلاکت‌ها برای پیشگیری از عارضه‌ی HIT (ترومبوسیتوپنی ناشی از هپارین) باید انجام شود.
هپارین با وزن مولکولی پایین (LMWH):
- داروها: انوکساپارین، دلتاپارین، تینزاپارین، نادروپارین
- تجویز بصورت زیرجلدی صورت می‌گیرد.
- مانیتورکردن در طول درمان💬: فعالیت ضدفاکتوری X در بعضی از بیماران انجام می‌شود.
- متابولیسم آن از طریق کلیه صورت می‌گیرد.
- آنتی دوت: پروتامین سولفات💬
هپارین سنتتیک:
- دارو: فونداپارینوکس
- تجویز بصورت زیرجلدی انجام می‌شود.
- مانیتورینگ در طول درمان:
- عموماً توصیه نمی‌شود.
- فعالیت ضدفاکتوری X در بعضی از بیماران انجام می‌شود💬
- آنتی دوت: کمپلکس فعال شده‌ی پروتامین (aPCC)
مهارکننده مستقیم ترومبین:
- داروها: آگراتروبان، بیوالیرودین، دسیرودین، دابیگاتران
- تجویز:
- داخل وریدی: آگراتروبان، بیوالیرودین، دسیرودین
- خوراکی: دابیگاتران
- مانیتورینگ در طول درمان: عموماً توصیه نمی‌گردد💬
- آنتی دوت:
- کمپلکس فعال شده‌ی پروتامین و/ یا آنتی فیبرینولیتیک (ترانگزامیک اسید)
- دابیگاتران: ایداروسیزوماب (آنتی بادی مونوکونال)