اختلالات هایپرتنسیو حاملگی

اختلالات هایپرتنسیو (فشارخون بالا) در بارداری شایعترین عارضه پزشکی در دوران بارداری است. چهار نوع اختلال عمده هایپرتنسیو بارداری وجود دارد. شایع‌ترین آن‌ها هایپرتنشن (فشارخون بالا) حاملگی است که به آن هایپرتنشن ناشی از بارداری (PIH) نیز گفته می شود، که پس از هفته‌ی 20 ام بارداری اتفاق می‌افتد. پره‌اکلامپسی نوعی اختلال هایپرتنسیو بارداری با درگیری چند ارگانی است. این بیماری با فشار خون بالا و پروتئینوری پس از هفته‌ی 20 ام حاملگی مشخص می شود. عوامل خطر عبارتند از: اولین بارداری، سابقه خانوادگی مثبت و نژاد آفریقایی-آمریکایی. اکلامپسی نوعی شدید از پره اکلامپسی است که با رخداد تشنج های اکلامپسی (تشنج های گراند مال) مشخص می شود. پره اکلامپسی همچنین ممکن است به سمت سندرم HELLP (سندرمی خطرناک و تهدید کننده‌ی حیات)، که با همولیز، افزایش آنزیم های کبدی و تعداد کم پلاکت مشخص می شود، پیشرفت کند.

اختلالات هایپرتنسیو بارداری معمولاً در دوره مراقبت‌های منظم قبل از تولد تشخیص داده می‌شوند، دوره‌ای که شامل نظارت منظم بر فشار خون، وزن مادر و آزمایش‌های ادرار می‌باشد. درمان اولیه برای تمام اختلالات هایپرتنسیو بارداری عبارت است از نظارت بر مادر و جنین تا زمان مناسب برای انجام زایمان. تجویز داروهای ضد فشارخون (به عنوان مثال، لابتالول یا هیدرالازین) در هایپرتنشن شدید، اندیکاسیون دارد. سولفات منیزیم برای جلوگیری از تشنج در پره اکلامپسی شدید و اکلامپسی مهم است. بیماران مبتلا به اکلامپسی و سندرم HELLP در صورتی که در هفته‌ی ≥ 34 بارداری باشند، باید بلافاصله شرایطشان پایدار (stable) شده و پس از آن آماده‌ی انجام زایمان شوند. زایمان تنها گزینه درمانی برای پره اکلامپسی و اکلامپسی است، دو شرایطی که هر دو با افزایش مرگ و میر و عوارض شدید در مادر و جنین همراه‌اند. جنین مادر مبتلا به سندرم HELLP، پیش آگهی ضعیفی دارد.