جدول محتوا
تست‌های عملکردی ریه
خلاصه
در بررسی عملکرد ریوی (PFT) حجم‌های مختلف ریوی و سایر معیارهای عملکردی ریه را اندازه گیری می‌کنند. می‌توان از این معیارها برای تشخیص اختلالات تهویه‌ای و افتراق بین بیماری‌های انسدادی و تحدیدی ریه استفاده کرد. رایج ترین PFT اسپیرومتری است که روی یک بیمار دارای قابلیت همکاری، انجام می‌شود به طوری که از بیمار می‌خواهیم به صورت فعال از طریق دهان خود به داخل یک دستگاه خارجی نفس بکشد. این آزمایش ساده و مقرون به صرفه حجم دینامیک و استاتیک ریه و (به استثنای حجم باقی‌مانده و ظرفیت کل ریه) و هم میزان جریان هوا را اندازه گیری می‌کند. پلتیسموگرافی تمام بدن یک PFT اضافی است که قادر به اندازه‌گیری حجم باقی مانده و ظرفیت کل ریه است و با قرار دادن بیمار در یک فضای بسته انجام می‌شود. در آخر، ظرفیت انتشار یک-نفسی برای تشخیص ضخیم شدن غشای آلوئولار (به عنوان مثال در فیبروز ریوی) یا از بین رفتن آن (به عنوان مثال در آمفیزم)، یا درگیر شدن عروق ریوی (مثلا در هایپرتنشن ریوی) به ما کمک می‌کند.
اسپیرومتری
این تست عملکردی آسان، حجم تنفسی و آهنگ جریان هوا را اندازه می‌گیرد؛ و به صورت روتین توسط یک اسپیرومتر قابل انجام است.
| معیارهای اسپیرومتریک مرتبط از لحاظ تشخیصی💬 | ||
| پارامتر | تعریف | یافته‌ی نرمال |
| حداکثر جریان بازدمی (PEF) |
|
|
| حجم بازدمی با فشار زیاد در 1 ثانیه (FEV1) |
|
|
| ظرفیت حیاتی |
|
|
| FEV1/FVC (شاخص Tffeneau-pinelli یا FEV1 نسبی) |
|
|
| آهنگ جریان بازدمی با نیروی زیاد در 75%، 50% و 25% ظرفیت حیاتی (FEF75%, FEF50%, FEF25) |
|
|
چرخه‌ی جریانی-حجمی فیزیولوژیک
منحنی آبی نشانگر بازدم پرقدرت حجم (محور X) در زمان (محور Y) است؛ که می‌توانیم از آن برای شناسایی FEV1 استفاده کنیم.
چرخه‌ی جریانی-جحمی نرمال
در آغاز تست، حجم ریه کمی از 1L بیشتر است (این همان حم باقی‌مانده می‌باشد) و هیچ جریانی نداریم. سپس بیمار یک دم عمیق انجام می‌دهد (تا حداکثر ظرفیت ریوی، یعنی حدوداً 6.25L و تا جریان 0). وقتی بیمار با قدریت زیاد بازدم انجام دهد، جریان به سرعت به حداکثر مقدارش می‌رسد (حدود 10L/s) و سپس تقریباً به صورت خطی به حجم باقی‌مانده باز می‌گردد.