جدول محتوا

پدیده رینود (فنومن رینود)

خلاصه

 فنومن رینود (RP) پاسخ بیش از حد وازوکنستریکتیو یا انقباضی عروق (تنگی شریان‌ها و آرتریول‌ها) در مقابل سرما و استرس روحی است. بر اساس بیماری زمینه‌ای به دو گروه اولیه (ایدیوپاتیک یا بدون بیماری زمینه‌ای) و ثانویه (ناشی از واسکولیت‌ها، اختلالات هماتولوژیک و بیماری مختلط بافت همبند) تقسیم می‌شود. تظاهر رینود به صورت تغییررنگ متناوب از سفید (فاز ایسکمیک) به آبی ارغوانی (فاز هایپوکسی) وسپس قرمز (افزایش خون واکنشی) می‌باشد. اپیزودهای تنگی عروق معمولاً 15-20 دقیقه بعد از حذف محرک (سرما، استرس روحی) از بین می‌روند. رینود ثانویه ممکن است با عوارض بیماری زمینه‌ای و عقب ماندگی رشد انگشتان همراه باشد. درمان شامل حذف عامل زمینه‌ای (سرما، استرس روحی)، درمان بیماری زمینه‌ای (در موارد رینود ثانویه) و استفاده از بلاک‌کننده‌های کانال کلسیمی (نیفدیپین، دیلیتازم) می‌باشد. در موارد شدید بیماری می‌توان از روبفاسینت (گشادکننده عروقی موضعی) استفاده کرد.

اتیولوژی

نگاه کلی:

  • شوک وازواسپاستیک که با سرما یا استرس احساسی تحریک می‌شود.
  • در زنان شایعتر می‌باشد.

  اولیه (بیماری رینود):

  • ایدیوپاتیک (بدون وجود تغییرات عروقی قابل توجه)
  • وازواسپاسمِ شریان‌ها و آرتریول‌های انگشتان
  • شروع بیماری معمولاً < 30 سالگی است.

  ثانویه (سندرم رینود):

لطفاً برای دسترسی کامل به تمام محتویات، اشتراک ویژه تهیه کنید.

error: محتوا محافظت‌شده می‌باشد