منو
منو
جدول محتوا
ندول‌های تیروئیدی
خلاصه
ندول‌های تیروئیدی رشد غیرطبیعی قسمتی از بافت تیروئید است. آن‌ها حدوداً در 50% جمعیت عمومی دیده می‌شود اما فقط در 5-10٪ از افراد قابل لمس است. این ندول‌ها غالباً در خانم‌ها خصوصاً در مناطق با کمبود ید دیده می‌شود و با افزایش سن نیز میزان بروز آن‌ها افزایش می‌یابد. ندول‌های تیروئیدی تظاهرات بالینی انواع بیماری‌های زمینه‌ای تیروئید است. اکثر آن‌ها خوش‌خیم هستند (حدود 95% موارد). از شایعترین علل می‌توان به کیست‌های کلوئیدی، آدنوم‌های فولیکولی و تیروئیدیت هاشیموتو اشاره کرد. تقریباً 5٪ از ندول‌های تیروئیدی بدخیم هستند. سنجش عملکرد تیروئید (اندازه‌گیری TSH ،T3 ،T4) بهترین آزمایش اولیه در ارزیابی ندول‌های تیروئیدی است. سونوگرافی تیروئید می‌تواند ویژگی‌های مشکوک به بدخیمی در یک ندول تیروئیدی را تشخیص دهد و سپس با FNA (با گاید سونو) آن را قطعی کرد. سینتی گرافی تیروئید (جذب ید رادیواکتیو) برای ارزیابی ندول (سرد یا گرم بودن) و تعیین محل دقیق آن انجام می‌شود. ندول‌های تیروئیدی بر اساس میزان جذب یدشان در اسکن ید، ممکن است عملکرد بالا (گرم، افزایش جذب) یا عملکرد پایین (سرد، کاهش جذب) داشته باشند. شایعترین ندول‌های گرم، شامل آدنوم توکسیک و گواتر مولتی ندولار توکسیک می‌باشد. ندول‌های سرد ریسک 5 – 15 % بدخیمی را دارند و باید پیوسته پیگیری شوند. درمان به علت زمینه‌ای بستگی دارد و شامل جراحی (تیروئیدکتومی) برای ندول‌های بدخیم و با عملکرد بالا، آسپیراسیون سوزنی (FNA) برای کیست‌های تیروئید و مراقبت و پیگیری در ندول‌های کوچک و خوش خیم است.