ایسکمی حاد اندام (ALI) یک اورژانس عروقی است که در آن خونرسانی شریانی به یک یا چند اندام به شدت کاهش مییابد. ترومبوز شریانی و آمبولی قلب مسئول اکثر موارد هستند. علائم و نشانههای معمول شامل درد، رنگ پریدگی، کاهش نبض، سردی، فلج و پارستزی اندام است که در قسمت دیستال به محل انسداد ایجاد میشود. تشخیص بر اساس معاینه و سونوگرافی داپلر شریانی گذاشته میشود. سپس یافتههای بالینی همراه با مطالعات داپلر برای دستهبندی اندام به عنوان قابل احیا، در معرض خطر یا غیر قابل احیا استفاده به کار میروند. مطالعات تصویربرداری بیشتر مانند Digitalsubtraction angiography، فقط زمانی باید انجام شود که منجر به تأخیر در درمان نگردد. مدیریت ایسکمی اندام قابل احیا و در معرض خطر، با هپارین وریدی و به دنبال آن ریواسکولاریزاسیون آغاز میشود. ایسکمی برگشت ناپذیر اندام، نهایتاً به گانگرن تبدیل خواهد شد و در این حالت لازم است قسمتهای غیرقابل احیای اندام قطع گردند. این که آیا مصرف طولانی مدت داروهای ضدانعقاد و/ یا مطالعات تشخیصی بیشتر مورد نیاز است یا خیر، به علت زمینهای بستگی دارد (به عنوان مثال، اکوکاردیوگرافی در صورت شک به تشکیل ترومبوز دهلیز چپ لازم است انجام شود).