سندرم آنتی‌فسفولیپید (APS)

سندرم آنتی‌فسفولیپید، یک بیماری خودایمنی است که در آن افزایش ریسک ترومبوز (ایجاد لخته) در اثر وجود آنتی‌بادی‌های پیش انعقادی دیده می‌شود. این بیماری ممکن است بصورت اولیه و ایدیوپاتیک یا ثانویه در زمینه‌ی بیماری دیگری مانند لوپوس ایجاد شود. آنتی‌بادی‌های موجود در گردش خون، پروتئین‌های ضدانعقادی را غیرفعال کرده و سبب تحریک پلاکت‌ها و افزایش انعقادپذیری می‌گردند. وقایع ترومبوتیک مکرر و راجعه‌ی وریدی و شریانی مانند ترومبوز ورید عمقی (DVT)، استروک (سکته مغزی) و حملات گذرای ایسکمیک (TIA) از تظاهرات این بیماری می‌باشد. از عوارض خطرناک سندرم آنتی فسفولیپید در زنان، می‌توان سقط‌های مکرر را نام برد. تشخیص این بیماری با یافتن آنتی‌بادی‌های ضدفسفولیپیدی (بتا-2-گگلیکوپروتئین، آنتی کاردیولیپین، لوپوس آنتی کواگولان) در خون قطعی می‌شود. وقایع ترومبوتیک حاد با دادنِ LMWH (هپارین با وزن مولکولی پایین) و دوز بالایی از گلوکوکورتیکوئیدها (حذف آنتی‌بادی‌ها) درمان می‌شوند. در موارد خفیف‌ترِ بیماری، پروفیلاکسی طولانی مدت با دوز پایین آسپیرین روش پیشگیری مناسبی است. در بیمارانی که خطر رخداد وقایع ترومبوآمبولیک در آن‌ها بیشتر است، وارفارین داروی انتخابی خواهد بود.