انسداد روده

انسداد روده به قطع جریان طبیعی محتوای روده گفته می‌شود که می‌تواند به دلیل انسداد عملکردی یا مکانیکی باشد. انسداد عملکردی روده یا ایلئوس پارالیتیک، یک اختلال موقتی در حرکات دودی روده در غیاب انسداد مکانیکی است (نگاه کنید به “ایلئوس فلج‌کننده“). انسداد مکانیکی روده به منزله قطع شدن جریان طبیعی روده به دلیل وجود مانع ساختاری است. انسداد مکانیکی روده را می‌توان با توجه به محل آن به دو گروه انسداد روده باریک (SBO) یا انسداد روده بزرگ (LBO) طبقه بندی کرد یا براساس میزان انسداد،به پارشیل یا کامل طبقه بندی کرد. چسبندگی روده بعد از جراحی، شایعترین علت SBO و بدخیمی شایعترین علت LBO است. صرف نظر از علت انسداد روده به طور معمول با حالت تهوع، استفراغ، درد شکم، اتساع شکم و یبوست یا Obstipation (عدم عبور گاز از روده) ظاهر می‌شود. صداهای روده در مراحل اولیه انسداد روده افزایش یافته و پرتحرک بوده و در مراحل بعدی کاهش یافته یا وجود ندارد. اتساع روده منجر به تجمع مایعات در فضای سوم و در نتیجه کمبود آب و اختلالات الکترولیتی می‌شود. علائم انسداد روده به طور معمول در انسداد نسبی (partial) روده کمتر از انسداد کامل است. تشخیص انسداد روده باید در تصویربرداری (مانند CT شکم و لگن) تأیید شود. یافته‌های معمول شامل حلقه‌های متسع روده نزدیک به انسداد، کلاپس حلقه‌های روده دیستال به محل انسداد و چندین سطح مایع-هوا است. باید شدت انسداد (مثلاً اسیدوز متابولیک و افزایش لاکتات سرم ایسکمی روده را نشان می‌دهد) و عدم تعادل اسید باز و الکترولیت‌ها، سریعاً تشخیص داده شود. اقدامات غیرجراحی که شامل استراحت روده و مراقبت‌های حمایتی (مانند مایعات IV، ضد درد، ضد استفراغ و در صورت نیاز آنتی‌بیوتیک) است که می‌تواند در بیماران با انسداد روده بدون هیچ گونه عارضه‌ای در نظر گرفته شود. جراحی برای انسداد روده‌ای عارضه دار، انسداد روده Close-up یا در صورت عدم بهبود بالینی به دنبال اقدامات حمایتی، نشان داده شده است. باید دلیل اصلی انسداد روده را به طور مناسب جستجو و مدیریت کرد.