دیسپلازی فیبروماسکولار

دیسپلازی فیبروماسکولار (FMD) نوعی بیماری است که به صورت اولیه زنان با سنین جوان تا میانسال را تحت تأثیر قرار می‌­دهد و با تکثیر بافت همبند و فیبر عضلات در دیواره عروق شریانی مشخص می­‌شود. تنگیِ به وجود آمده در شریان‌ها موجب اختلال در خونرسانی ارگان تحت تاثیر و در نهایت ایسکمی خواهد شد. علائم دیسپلازی فیبروماسکولار بر اساس محل و میزان تنگی می‌تواند متفاوت باشد. شریان­‌های کلیوی، کاروتید داخلی و شریان‌های ورتبرال بیشتر درگیر می­‌شوند. درگیری شریان کاروتید و ورتبرال ممکن است که خود را با حمله‌­ی ایسکمیک گذرا (TIA) و/ یا سکته مغزی (استروک) نشان دهد، در حالی‌که بیماران دارای FMD شریان کلیوی معمولاً با فشار خون بالای ثانویه و بیماری مزمن کلیوی مراجعه می‌کنند. سمع بروئی در زاویه­‌ی کوستوورتبرال (CVA) و منطقه­‌ی کاروتید، به ترتیب، مشخص کننده‌­ی درگیری این شریان­‌ها می­‌باشد. در موارد نادر، بیماران ممکن است با ایسکمی مزانتریک و/ یا بیماری شریانی محیطی، به علت درگیری شریان‌­های اسپلنکنیک یا محیطی مراجعه کنند. نشانه رشته­‌ی تسبیح (گردنبند مرواریدی) یافته‌­ی مشخص در آنژیوگرافی می­‌باشد که یافته‌­ای مهم در افتراق FMD از سایر علل انسداد عروق است. تمام بیماران با FMD باید با ACEI و/ یا ARBs درمان شوند، درحالی‌که بیمارانِ دارای درگیری شریان کاروتید باید برای جلوگیری از سکته قلبی، پروفیلاکسی (درمان با دوز کم آسپیرین) انجام گردد. آنژیوپلاستی با بالون بدون استنت، درمان قطعی می­‌باشد.