هایپرناترمی

هایپرناترمی به عنوان غلظت سدیم سرم بیش از 145mEq/L تعریف می‌شود. سدیم، مهمترین ذره‌ی فعال از نظر اُسموزی در فضای خارج سلول است و ارتباط نزدیکی با تعادل مایعات بدن دارد. افزایش غلظت سدیم سرم اغلب به دلیل کمبود آب آزاد ناشی از از دست دادن بیش از حد مایعات (به عنوان مثال، در اسهال/ استفراغ، تعریق و افزایش دفع ادرار) یا مصرف ناکافی آب (مثلاً در نتیجه‌ی تغییر وضعیت ذهنی یا اختلال در مکانیسم تشنگی) رخ می‌دهد. در برخی موارد، هایپرناترمی به دلیل یک لود (دریافت) بیش از حد واقعی سدیم، ناشی از مصرف زیاد سدیم (به عنوان مثال، تزریق سالین هایپرتونیک یا نوشیدن آب دریا) یا بازجذب مقدار زیادی سدیم توسط کلیه‌ها (مثلاً در هایپرآلدوسترونیسم اولیه یا سندرم کوشینگ) اتفاق می‌افتد. علائم، عمدتاً عصبی و غیر اختصاصی هستند (به عنوان مثال، بی‌حالی، گیج ، اختلال عصبی کانونی، تشنج و کُما) و اغلب با علائم کم آبی سلولی (یعنی مثلاً، غشاهای مخاطی خشک و کاهش ترشح بزاق) همراه است. ارزیابی وضعیت حجم بیمار (در حین معاینه فیزیکی) و توانایی کلیه‌ی بیمار در بازجذب آب آزاد (اُسمولالیته ادرار) می‌تواند به تعیین علت هایپرناترمی کمک کند. برای تعیین روش درمانی مناسب و جلوگیری از عوارض، باید میزان حاد بودن هایپرناترمی رخ داده، وضعیت حجم و اتیولوژی اصلی را در نظر گرفت. در کودکان، کاهش سریع غلظت سدیم سرم می‌تواند باعث ادم مغزی شود که خطر فتق مغزی (brain herniation) را به همراه دارد. در بزرگسالان، رابطه‌ای بین اصلاح سریع و ادم مغزی مشاهده نشده است؛ با این حال، گایدلاین‌ها هنوز اصلاح محتاطانه را توصیه می‌کنند.