هایپوتیروئیدی بیماری است که در آن غده تیروئید کمکار است و در نتیجه کمبود هورمونهای تیروئید ترییدوتیرونین (T3) و تیروکسین (T4) ایجاد میشود. در موارد نادر، ممکن است تولید هورمون کافی باشد، اما هورمونهای تیروئید ممکن است اثرات محیطی ناکافی داشته باشند. کمکاری تیروئید ممکن است مادرزادی یا اکتسابی باشد. اگر مادرزادی باشد، معمولاً درنتیجه دیسپلازی یا آپلازی تیروئید است. علت هایپوتیروئیدی اکتسابی به طور معمول خود ایمنی (تیروئیدیت هاشیموتو) یا ایاتروژنیک (تیوآمیدها، لیتیوم، آمیودارون) است. پاتوفیزیولوژی در کمکاری تیروئید عمدتاً با کاهش میزان متابولیسم پایه و میگزادم عمومی مشخص می شود. یافتههای بالینی معمولی شامل خستگی، عدم تحمل سرما، افزایش وزن و ادم پرهتیبیال (جلوی چشم) است. تظاهرات شدیدتر شامل بیماری کُما و درگیری قلبی میگزادماتو میباشد که در صورت عدم درمان ممکن است کشنده باشد. کودکان مبتلا به کمکاری تیروئید مادرزادی اغلب به فتق نافی مبتلا میشوند و بدون درمان زود هنگام، به سندرم کمبود ید مادرزادی مبتلا میشوند (ناتوانی ذهنی، توقف رشد). بر این اساس، غربالگری نوزادان برای کمکاری تیروئید 24-48 ساعت پس از تولد لازم است. در بزرگسالان، تشخیص براساس اندازهگیری TSH و هورمونهای تیروئیدی (T3, T4) میباشد. روش درمانی برای کمکاری تیروئید اکتسابی و مادرزادی شامل درمان مادام العمر با لووتیروکسین و معاینات منظم جهت کنترل فعالیت بیماری است.