ارزیابی‌های تشخیصی کلیه و مجاری ادراری

این مقاله یافته‌های بالینی مهم مربوط به مشکلات اورولوژی و کلیوی از جمله تغییرات در دفع ادرار (مثلاً دیزوری یعنی همان سوزش ادرار یا آنوری)، تغییرات در خود ادرار (مثلاً هماچوری یا پروتئینوری) و همچنین روش‌های تشخیصی روتین در ارزیابی بیماران دارای علائم اورولوژی یا کلیوی (مثلاً آنالیز ادراری و تست‌های عملکرد کلیوی) را بررسی می‌کند. آنالیز ادراری در ارزیابی ناهنجاری‌های ادراری و بررسی گروس ادرار، dipstick و میکروسکوپی سدیمان ادراری، کمک‌کننده است. Dipstick یک وسیله‌ی تشخیصی است که از یک نوار تست ادرار تشکیل شده؛ این نوار می‌تواند به سرعت تغییرات رخ داده در پارامترهای مختلف (مثلاً pH، گلوکز و پروتئین ادراری) را ارزیابی کند. سدیمان ادراری نیز در تشخیص وجود سلول‌ها، کست‌هایی ادراری، کریستال‌های ادراری، باکتری‌ها و قارچ‌ها در یک نمونه‌ی ادراری کمک‌کننده است. تست‌های عملکرد کلیوی شامل یک پنل از پارامترهای مختلف برای ارزیابی اختلال عملکرد کلیه می‌باشد. کلیرانس اینولین و کلیرانس کراتینین برای محاسبه‌ی دقیق GFR به‌کار می‌روند، در حالی که در بالین می‌توانیم از کراتینین سرم همراه با داده‌های دموگرافیک برای تخمین مقدار GFR استفاده کنیم. می‌توانیم با استفاده از نسبت BUN بر کراتینین و کسر دفعی سدیم، علت رخداد آسیب کلیوی حاد را نیز بیابیم. یافته‌های به دست آمده از این تست‌ها می‌توانند تشخیصی باشند یا در راهنمایی برای ارزیابی بیشتر (مثلاً با بیوپسی کلیه یا تصویربرداری‌های مناسب) به ما کمک کنند.