جدول محتوا
حلق
خلاصه
حلق یک حفره عضلانی-غشایی است که حفرات دهان و بینی را به حنجره و مری متصل می‌کند. حلق به حلق بینی (نازوفارنکس) که از قاعده‌ی جمجمه تا کام نرم امتداد دارد و حلق دهانی (اُروفارنکس) از زبان کوچک تا استخوان هیوئید و لارنگوفارنکس از C4 تا C6، تقسیم می‌شود. حلق نقش مهمی در بلع، صداسازی و هدایت هوا دارد. خونرسانی شریانی حلق توسط شاخه‌های شریان کاروتید خارجی، شاخه‌های کامی و لوزه‌ای صعودی شریان فاسیال، شریان ماگزیلاری و شاخه‌های زبانی پشتی شریان زبانی انجام می‌شود. وریدهای حلقی به ورید ژوگولار داخلی تخلیه می‌شوند. عروق لنفاوی مستقیماً یا از راه گره‌های حلف حلقی یا اطراف نایی وارد گره‌های لنفی عمقی گردن می‌شوند. عصب‌دهی حرکتی و حسی اغلب از راه شاخه‌های اعصاب واگ و گلوسوفارنژیال تأمین می‌گردد. مخاط حلقی توسط اپی‌تلیوم سنگفرشی چندلایه و اپی‌تلیوم مطبق کاذب مژک‌دار همراه با سلول‌های گابلت، پوشیده شده است. بیماری‌هایی که می‌توانند حلق را درگیر کنند عبارتند از عفونت‌ها (فارنژیت، تونسیلیت، دیفتری و مونونوکلئوز عفونی)، آپنه انسدادی خواب، دیس‌فاژی یا اختلال بلع و سرطان حلق.
آناتومی
نگاه کلی
- حلق یک حفره عضلانی-غشایی است که حفرات دهان و بینی را به حنجره و مری متصل می‌کند.
- طول: 12-14 cm
- بخش‌ها
- نازوفارنکس (حلق بینی)
- اُروفارنکس (حلق دهانی)
- لارنگوفارنکس
- مرزها
- فوقانی: بخش خلفی تنه استخوان اسفنوئید و بخش بازیلار (قاعده‌ای) استخوان اکسیپیتال
- تحتانی: بخش فوقانی مری حدوداً در سطح مره C6
- قدامی: حفره بینی، خفره دهانی و حنجره
- خلفی: بخش گردنی ستون مهره‌ای
عملکردها
- پریستالسیس (حرکات دودی) و بلع
- هدایت هوا
- صداسازی
- تسهیل متعادل‌سازی فشار گوش میانی
- ممانعت از آسپیراسیون نایی-برونشی و رفلاکس محتویات معده
نواحی حفره حلقی
نواحی حلقی | |||
ناحیه | موقعیت | محتویات | عملکرد |
نازوفارنکس |
|
|
|
اُروفارنکس |
|
|
|
لارنگوفارنکس |
|
| |
تصویر لارنگوسکوپی (مشاهده‌ی مستقیم دهانه‌ی حنجره و طناب‌های صوتی)
(1) شکاف‌های داخل آریتنوئید
(2) غضروف آریتنوئید
(3) چین صوتی
(4) چین وستیبولار
(5) اپی‌گلوتیت
(6) چین گلوسواپی‌گلوتیک میانی
(7) والکولای اپی‌گلوتی
(8) ریشه زبان
فلش قرمز به بنبست لارنگوفارنژِال (بنبست پیریفورم) اشاره دارد.
Source: © IMPP
عضلات حلقی
- عضلات حلق را می‌توان به دو دسته تقسیم کرد:
- عضلات منقبض‌کننده حلق (لایه‌ی حلقوی عضلات خارجی): بصورت هماهنگ منقبض می‌شوند تا لقمه غذا را از راه حلق به مری برسانند
- بالابرنده‌های حلقی (لایه‌ی عضلانی طولی داخلی): بالا بردن دیواره حلقی برای محافظت از مجرای هوایی و همچنین پهن‌تر کردن و کوتاه‌تر کردن حلق برای کمک به حرکت لقمه غذا از حلق به مری
عضلات حلق را می‌توان به دو گروه تقسیم کرد:
– عضلات منقبض‌کننده حلقی (عضلات داخلی): عضلات حلقوی که عبارتند از منقبض‌کننده‌های فوقانی، میانی و تحتانی حلقی. انقباضات متناوب این عضلات منقبض‌کننده هنگام بلع، لقمه غذا را به سمت مری هدایت می‌کنند.
– بالابرنده‌های حلقی (عضلات خارجی): عضلات طولی، که عبارتند از استایلوفارنگوس، پالاتوفارنگوس و سالپنگوفارنگوس. انقباض بالابرنده‌ها هنگام بلع حنجره را بالا می‌برد و در نتیجه مجرای هوایی محافظت شده و حلق پهن‌تر و کوتاه‌تر می‌شود تا فضای بیشتری برای لقمه غذا ایجاد شود.
عضلات حلقی توسط عصب واگ عصب‌رسانی می‌شوند (به غیر از عضله استایلوفارنگوس که از عصب گلوسوفارنژیال شاخه می‌گیرد)
© AMBOSS