هایپرآلدوسترونیسم اولیه (سندرم CONN)

هایپرآلدوسترونیسم اولیه که گاهی اوقات به آن سندرم Conn نیز گفته می‌شود، در اثر تولید بیش از حد آلدوسترون شکل گرفته که معمولاً در قشر آدرنال دیده می‌شود. به طور معمول هایپرپلازی آدرنال یا آدنوم آدرنال، عامل افزایش آلدوسترون است. هایپرآلدوسترونیسم اولیه یکی از دلایل شایع رخداد هایپرتنشن ثانویه است. سطح آلدوسترون سیستمیک بالا منجر به افزایش جذب مجدد سدیم و ترشح پتاسیم در مجاری جمع آوری کلیه می‌شود که منجر به احتباس آب همراه با سدیم و همچنین هایپوکالمی می‌گردد. بیماران اغلب بدون علامت هستند و در بررسی‌های معمول بهداشتی، فشار خون بالا دارند. اغلب مشخص خواهد شد که فشار خون بالا نسبت به درمان دارویی مقاوم است و ممکن است علائم دیگری از افزایش فشار خون ثانویه مانند سن شروع زیر 30 سال یا بالای 55 سال نیز وجود داشته باشد. اگر علائم وجود داشته باشد، به طور معمول شامل سردرد، ضعف عضلانی و پلی‌اوری است. آزمایشگاه‌های اولیه در هایپرآلدوسترونیسم اولیه به طور کلاسیک یک بیمار فشار خون بالا را با هایپوکالمی و آلکالوز متابولیک و غلظت بالای آلدوسترون پلاسما (PAC) و کاهش فعالیت رنین پلاسما (PRA) نشان می‌دهد (نسبت PAC /PRA افزایش یافته است). به دنبال تأیید بیوشیمیایی هایپرآلدوسترونیسم اولیه، از روش‌های تصویربرداری مانند CT و نمونه برداری از ورید فوق کلیوی برای تعیین محل ترشح خودکار آلدوسترون استفاده می‌شود. درمان هایپرآلدوسترونیسم اولیه شامل برداشتن جراحی آدنوم آدرنال یا درمان دارویی با آنتاگونیست‌های آلدوسترون (به عنوان مثال، اسپیرونولاکتون یا اپلرنون) در موارد هایپرپلازی دو طرفه فوق کلیوی می‌باشد.