آمبولی ریه

آمبولی ریوی (PE) انسداد یک یا چند شریان ریوی توسط توده‌های جامد، مایع یا گازی است. در بیشتر موارد، آمبولی ناشی از ترومبوزها یا لخته‌های خونی‌ای است که از سیستم وریدهای عمقی در پاها یا لگن (ترومبوز ورید عمقی) نشأت می‌گیرد و از طریق ورید اجوف تحتانی به ریه‌ها آمبولی می‌شود. ریسک‌فاکتورها عبارتند از عدم تحرک، اختلالات انعقاد پذیری زیاد (hypercoagulability) ارثی، بارداری و جراحی اخیر. تظاهرات بالینی متغیر است و بسته به میزان انسداد رگ، می‌تواند از حالت بدون علامت تا شوک انسدادی، متغیر باشد. علائم اغلب غیر اختصاصی هستند، از جمله درد قفسه سینه، سرفه، تنگی‌نفس و تاکی‌کاردی. تشخیص اولیه‌ی PE  بر اساس یافته‌های بالینی است و با تشخیص وجود آمبولی در CT-آنژیوگرافی ریوی (CTPA) تأیید می‌شود. آنالیز گازهای خون شریانی به طور معمول شواهدی از آلکالوز تنفسی با فشار نسبی اکسیژن پایین، فشار نسبی دی‌اکسید کربن پایین و افزایش PH را نشان می‌دهد. یکی دیگر از آزمایش‌های معمول، اندازه‌گیری سطح D-dimer است، که در صورت منفی بودن می‌تواند PE را رد کند. درمان ضد انعقادی با هپارین برای جلوگیری از ایجاد ترومبوآمبولی بیشتر و همچنین برای حل‌شدن تدریجی آمبولی و ترومبوز زمینه‌ای شروع می‌شود. در PE ماسیو یا بزرگ همراه با شوک انسدادی، لخته با عوامل ترومبولیتیک یا ترومبکتومی ازبین می‌رود.