تب روماتیسمی

تب روماتیسمی یک عارضه التهابی است که قلب، مفاصل، پوست و سیستم عصبی مرکزی (CNS) را درگیر می­‌کند و دو- چهار هفته پس از عفونت درمان نشده‌­ی استرپتوکوک گروه (A) یا همان GAS، رخ می‌دهد. مکانیسم‌های بیماری‌زایی که باعث ایجاد تب روماتیسمی می‌شوند کاملاً شناخته نشده‌اند، اما تصور می‌شود که تقلید مولکولی بین پروتئین M استرپتوکوکی و پروتئین‌های میوزین قلب انسان نقش مهمی دارد. به دلیل شباهت‌های ساختاری بین این دو پروتئین، آنتی‌بادی‌ها و سلول‌های T فعال شده برای پاسخ علیه پروتئین‌های استرپتوکوکی، با پروتئین‌های انسانی نیز واکنش می‌دهند و باعث آسیب بافتی و التهاب می‌شوند. علاوه بر علائم غیر اختصاصی (به عنوان مثال، تب، ضعف و خستگی)، بیماران با علائم درگیرکننده­‌ی قلب (پانکاردیت)، مفاصل (پلی آرتریت مهاجر)، پوست (گره‌های زیر جلدی، اریتم مارژیناتوم) و/ یا CNS (کره سیدنهام) همراه هستند. تشخیص تب حاد روماتیسمی در درجه اول یک تشخیص بالینی است و براساس معیارهای جونز انجام می‌شود. ارزیابی تشخیصی در تب روماتیسمی حاد به طور معمول مارکرهای التهابی بالا، آنتی بادی های ضد استرپتوکوک مثبت و آسیب دریچه‌ای در اکوکاردیوگرام را نشان می‌دهد. درمان خط اول، پنی سیلین همراه با درمان ضد علامتی ضدالتهابی، به طور معمول با سالیسیلات ها یا گلوکوکورتیکوئیدها است (اگر سالیسیلات‌ها مؤثر نباشند). تب روماتیسمی حاد ممکن است با آسیب­‌رسانی پیشرونده و دائمی دریچه‌های قلب (به ویژه دریچه میترال)، منجر به شکل‌­گیری بیماری روماتیسمی قلبی مزمن شود. جلوگیری از به وجود آمدن عوارض قلبیِ تب روماتیسمی هم در پروفیلاکسی اولیه (به عنوان مثال، آنتی بیوتیک درمانی برای فارنژیت GAS) و هم در پروفیلاکسی ثانویه (تجویز آنتی بیوتیک به دنبال یک دوره تب حاد روماتیسمی) قابل انجام است.