منو
منو
جدول محتوا
دایسکشن آئورت
خلاصه
دایسکشن آئورت پارگی لایه داخلی آئورت است که منجر به ایجاد هماتوم در فضای اینتیمای داخلی می‌شود. عوامل خطر برای دایسکشن آئورت عبارتند از سن بالا و فشار خون بالا. بیماران به طور معمول با شروع ناگهانی درد شدید که به قفسه سینه، کمر یا شکم انتشار می‌یابد، مراجعه می‌کنند. مدیاستن پهن در رادیوگرافی قفسه سینه مشخصه تشخیص است. تشخیص معمولاً با CT آنژیوگرام در بیماران پایدار و اکوکاردیوگرافی از راه مری (TEE) در بیماران ناپایدار تأیید می‌شود. گزینه‌های درمان از اقدامات محافظه کارانه (مانند بهینه سازی فشار خون) تا جراحی (تعبیه استنت آئورت) بسته به محل و شدت دایسکشن متفاوت است. انسداد کامل شاخه‌های عروقی و پارگی آئورت از عوارض شایع است. حتی با درمان، میزان مرگ و میر مرتبط با دایسکشن آئورت زیاد است.
اپیدمیولوژی
- بروز:
- پیک بروز: 60-80 سالگی
- دربیماران مبتلا به سندرم مارفان: 30-50 سالگی
- جنسیت: مردان > زنان
- محل درگیری:
- آئورت صعودی: حدود 65% بیماران
- آئورت نزولی، بخش دیستال به شریان ساب‌کلاوین: 20% موارد
- قوس آئورت: 10% موارد
- آئورت شکمی: 5% موارد
اتیولوژی
- اکتسابی:
- فشار خون بالا (شایعترین ریسک فاکتور):
- حدود 70% بیماران با دایسکشن آئورت فشار خون بالارفته دارند، که می‌تواند سبب افزایش ریسک پارگی شود.
- استثناء: در بیماران جوانتر از 40 سال، در < 40% موارد، فشار خون بیماران بالا می‌باشد.
- تروما (تصادفات، آسیب ایاتروژنیک در طول جراحی گرافت یا جایگزینی دریچه)
- واسکولیت همراه با درگیری آئورت (سیفلیس، آرتریت تاکایاسو)
- مصرف آمفتامین‌ها و کوکائین
- سه ماهه سوم بارداری (یا اوایل دوره نفاس)
- آترواسکلروز
- فشار خون بالا (شایعترین ریسک فاکتور):
- مادرزادی:
- بیماری بافت همبند (سندرم مارفان، سندرم اهلرز-دانلوس)
- دریچه آئورتی دولتی
- کوارکتاسیون آئورت