هایپرکالمی

هایپرکالمی (پتاسیم سرمی بالا) نوعی اختلال شایع و تهدیدکننده­‌ی حیات در تعادل پتاسیم می‌­باشد. شایع­ترین علت رخداد این شرایط، کاهش عملکرد کلیه است. هایپرکالمی می‌­تواند در نتیجه‌ی اسیدوز، تخریب سلول‌­ها، اختلالات هورمونی در بدن (مثلاً هایپوآلدوسترونیسم، هایپوکورتیزولیسم) یا دارو (مثلاً دیورتیک نگه‌­دارنده پتاسیم، ACEIs ،NSAIDs و دیگوکسین) نیز رخ دهد. پتاسیم سرم (⁺K) اغلب به علت روش نمونه­‌گیری، به صورت کاذب افزایش یافته اندازه گرفته می‌­شود که باید با تکرار تست مقدار واقعی آن تأیید گردد. برای تعیین علت زمینه‌­ای، باید داروهای مصرفی بیمار، عملکرد کلیه و اندوکرین بررسی شده و بیمار باید از نظر لیز سلولی (مثلاً همولیز و رابدومیولیز) و اختلال اسید-باز غربالگری گردد. افزایش حاد پتاسیم سرمی بسیار خطرناک است چون موجب مختل شدن پتانسیل استراحت غشا می‌شود و بنابراین تحریک‌پذیری الکتریکی سلول به هم می­‌خورد. این تغییرات می­‌توانند به آریتمی قلبی ختم شوند. بنابراین، برای تعیین سطح کاردیوتوکسیسیتی (سمیت قلبی) لازم است که ECG هم بگیریم. درمان، وابسته به شدت هایپرکالمی می‌باشد و عبارت است محدودیت پتاسیم در رژیم غذایی و در صورت لزوم استفاده از داروهایی که موجب شیفت، تثبیت یا حذف پتاسیم یا ثابت نگه داشتن غشای سلول‌­های قلبی (مثلاً کلسیم گلوکونات) می‌شوند. در موارد هایپرکالمی مقاوم به درمان، ممکن است نیاز به انجام دیالیز باشد. غلظت پتاسیم سرمی باید تا زمانی که مقدار آن تصحیح می­‌شود، با دقت مانیتور شود.