میوکاردیت

میوکاردیت یک بیماری التهابی میوکارد است که اغلب بیماران جوان را درگیر می‌کند و تقریباً باعث مرگ ناگهانی حدود 10% از بالغین جوان می­‌شود. این بیماری معمولاً به دلیل عفونت‌های ویروسی (به عنوان مثال، پاروویروس B19 و ویروس کوکساکی) یا تب روماتیسمی حاد ایجاد می‌شود، اما ممکن‌است در بیمارانی که دارای شرایط سیستمیک مانند لوپوس اریتوماتوز سیستمیک (SLE) یا سندرم‌های واسکولیتی هستند نیز ظاهر شود. بیماران بزرگسال معمولاً بدون علامت هستند یا علائم غیر اختصاصی از جمله تب، خستگی و ضعف دارند. برخی از بیماران همچنین علائم قلبی را تجربه می‌کنند که شدت آن‌ها از درد قفسه سینه و آریتمی‌ها گرفته تا نارسایی قلبی یا مرگ ناگهانی قلبی (sudden cardiac death= SCD) متفاوت است. نوزادان و کودکان معمولاً تظاهرات شدیدتری دارند. همچنین ممکن است التهاب گسترش یابد و منجر به پریکاردیت همزمان شود. باید در بیمارانی که سابقه علائم شبه آنفلوانزا و شواهد جدیدی از ناهنجاری‌های ECG، مانند تاکی‌کاردی سینوسی یا برآمدگی‌های ST مقعر دارند، به میوکاردیت شک کرد. آزمایشات تشخیصی بیشتر ممکن است افزایش آنزیم‌های قلبی و در عکس‌برداری X-ری قفسه سینه، بزرگی قلبی را نشان دهد. در صورت عدم اطمینان از تشخیص، بیوپسی از بافت قلب نیز ممکن­‌است اندیکاسیون داشته باشد. مدیریت اولیه میوکاردیت شامل اقدامات حمایتی و درمان بیماری‌های زمینه‌ای (به عنوان مثال، آنتی‌بیوتیک درمانی) است. علائم قلبی معمولاً به داروی اضافی نیاز دارند، از جمله آمیودارون برای آریتمی یا بتابلاکرها برای نارسایی احتقانی قلب. در حالی که اکثر بزرگسالان مبتلا به میوکاردیت ویروسی بهبودی کامل می‌یابند، خطر اندک پیشرفت بیماری به کاردیومیوپاتی اتساعی وجود دارد. پیش آگهی به خصوص در نوزادان و کودکان کوچک بد است.